Bartek: 1. miesiąc

14:46 Gosia Komentarzy: 10


Najwyższa pora, aby napisać kilka słów o nowym członku rodziny. Bartek teoretycznie jest wcześniakiem. Piszę "teoretycznie", bo urodził się dokładnie w 36+6 tc, a więc według definicji do donoszenia zabrakło mu jednego dnia. 

Bartek skończył miesiąc z wagą 5 kg. Patrząc na niego, można odnieść wrażenie, że ma już 2-3 miesiące. Lenka w tym samym czasie ważyła 1 kg mniej. Ta waga mnie jednak nie dziwi, bo Bartek jest strasznym głodomorem. Podobnie jak przy Lence odciągam pokarm. Szybki przyrost wagi sprawia, że już teraz odłożone zostało całe pudło za małych ciuszków (że też w ogóle przyszło mi do głowy kupowanie ubranek w rozmiarze 56...).

Lenka nie znosiła leżenia na brzuchu. Po kilku sekundach zaczynał się wrzask. Bartek z kolei uwielbia taką pozycję. A to uwielbienie sprawia, że bardzo szybko zaczął sobie doskonale radzić z unoszeniem główki. Książkowo w 5. tygodniu życia przeszedł skok rozwojowy. Nagle, z dnia na dzień, zaczął się interesować otoczeniem. Przygląda się twarzom, wodzi wzrokiem za zabawkami, odwraca głowę w kierunku, z którego dochodzi dźwięk grzechotki. Kilka dni temu też po raz pierwszy uraczył mnie świadomym uśmiechem. 

Po cichu liczyłam na to, że może drugie dziecko będzie lepiej spać w nocy, ale złudne były to nadzieje. Jak na łakomczucha przystało, Bartek budzi się na jedzonko co 2,5-3 godziny. A ja snuję marzenia o przespanych ciągiem 4 godzinach...

Z uwagi na wcześniactwo przy wypisie ze szpitala otrzymaliśmy całą listę zalecanych badań kontrolnych. Za sobą mamy wizytę w poradni patologii noworodka, USG stawów biodrowych, mózgowia i jamy brzusznej. Przed nami jeszcze kontrolne badanie oczu i słuchu. 

Jak Lenka zareagowała na braciszka? Zadziwiająco dobrze, ale o tym będzie osobny wpis.

Czytaj dalej ›

10 komentarze:

List, którego treść mrozi krew w żyłach

13:50 Gosia Komentarzy: 8


"Wstępna analiza krwi nie pozwoliła jednoznacznie wykluczyć jednej z chorób wrodzonych. Choroba ta może prowadzić do zaburzeń rozwoju, którym zapobiega się poprzez rozpoczęcie leczenia w pierwszych miesiącach życia. Objawy tej choroby mogą być początkowo słabo 
widoczne, dlatego konieczna jest ponowna analiza krwi dziecka."

Co byś zrobiła, otrzymując list o takiej treści? Mam nadzieję, że możesz tylko snuć podejrzenia i nigdy nie będziesz musiała się przekonywać, jaka byłaby twoja reakcja.

Ja - niestety - taki właśnie list otrzymałam. 

Po 2-tygodniowym wspólnym pobycie u moich rodziców w Tarnowie mąż musiał wracać do pracy do Krakowa. Tego dnia od samego rana czułam dziwny niepokój. Nawet przeszła mi przez głowę myśl "ciekawe, jak wyszły badania przesiewowe" i miałam napomknąć mężowi, żeby sprawdził skrzynkę, jak tylko dojedzie do Krakowa. Jak wiadomo, w przypadku tych badań brak wiadomości jest dobrą wiadomością. Jeśli przychodzi list, to znak, że coś jest nie tak.

Zadzwonił ok. 22.30. Gdy tylko usłyszałam słowa "przyszedł list", poczułam, jak kurczy mi się żołądek. Kiedy czytał jego treść, zaczęło mnie mdlić, a ręce się roztrzęsły. 

Informacja o tym, że twoje wymarzone dziecko może być obciążone chorobą genetyczną, zwala z nóg. Tym bardziej że w liście nie pojawiła się informacja, o jaką konkretnie chorobę chodzi. Przeglądałam więc z przerażeniem kolejne opisy chorób, w kierunku których wykonywane są badania przesiewowe. Co jedna to gorsza. 

W poniedziałek z samego rana pojechaliśmy do przychodni, aby ponownie pobrać krew i dostarczyć do szpitala w Prokocimiu. Wszyscy pocieszali, że na pewno będzie dobrze. Tak bardzo chciałam, żeby faktycznie było dobrze, ale nie dawała mi spokoju myśl "a co, jeśli...?". 

Byłam przerażona. Powiem szczerze, że chyba nigdy w życiu tak przerażona nie byłam, nawet podczas pobytu w szpitalu.

Zadzwoniłam do poradni chorób metabolicznych, która to właśnie badania te wykonuje, aby dopytać, o jaką właściwie chorobę chodzi. Dowiedziałam się, że o wrodzony przerost nadnerczy. Google. Nie jest tak tragicznie. Ze wszystkich chorób ta wydaje się być jeszcze najmniej uciążliwa dla dziecka. Czytam, że gorsze skutki ma w przypadku dziewczynek, chłopcy mogą z nią w miarę normalnie żyć, przyjmując jedynie niewielkie dawki hormonów. Lekka ulga, ale wiadomo - najlepiej, aby wyniki powtórnego badania chorobę wykluczyły.

Po wyniki miałam dzwonić w środę po 13. Odliczałam kolejne minuty. Gdy tylko wybiła wskazana godzina, chwyciłam za telefon. Znowu ręce się roztrzęsły, czułam, że żołądek podchodzi mi do gardła. Czekałam na słowa w słuchawce jak na wyrok.

"Poziom hormonu się obniżył i jest w normie". Dopytuję, żeby się upewnić. "Tak, jest wszystko dobrze".

Poziom w pierwszym badaniu był podwyższony dlatego, że krew była pobrana, kiedy Bartek przechodził zapalenie płuc, a zarówno infekcja, jak i wcześniactwo mogą mieć w przypadku tej choroby wpływ na uzyskany wynik.

Ulga, niebywała ulga.

Nikomu, naprawdę nikomu nie życzę takiego stresu.

Czytaj dalej ›

8 komentarze:

Trudne początki nowej drogi... i szczęśliwe zakończenie

12:01 Gosia Komentarzy: 11


Wchodzę na salę patologii noworodka. Inkubatory, kabelki, migające światełka. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy, żołądek ściśnięty. Szukam Bartka. Jest. Leży w samej pieluszce, do jednej stópki podpięty jeden kabel, do rączki drugi, w ustach sonda, do noska włożone rurki od maszyny wspomagającej oddychanie.

Taki mały, bezbronny, nieruchomy.

Niewydolność oddechowa, związana prawdopodobnie z wcześniactwem. Płuca potrzebowały po prostu więcej czasu na rozwój. Nie jest tak źle, pomyślałam. Trochę go wzmocnią, płuca dojdą do siebie i wyjdziemy do domu.

Następnego dnia nigdy nie zapomnę.

Okazuje się, że Bartek ma zapalenie płuc. Mój Boże, myślę sobie. Przecież to nie jest banalny katarek. Zapalenie płuc. U noworodka. Nie pocieszają mnie słowa lekarzy, którzy wprost mówią, że konkretna przyczyna nie jest znana. Być może doszło do zachłyśnięcia przy porodzie, wody płodowe nagromadziły się w płucach i rozwinęły się bakterie. CRP dodatnie. Zaczynają podawać dwa antybiotyki.

Przerażają mnie powściągliwe stwierdzenia lekarzy: "RACZEJ proszę być dobrej myśli", "CIĘŻKO wyrokować", "na CHWILĘ OBECNĄ nie ma zagrożenia życia". W głowie pojawiają mi się czarne scenariusze, podsycane słowami, że muszą jeszcze wykluczyć odmę płucną i że Bartek musi to zapalenie przespać, żeby płuco nie pękło wysilane płaczem.

Chciałam być silna, ale czułam, że mnie to przerasta. Wpadłam do sali, weszłam do łazienki i płakałam tak, jak już dawno nie płakałam. Kiedy wyszłam, koleżanka z łóżka obok zaczęła mnie pocieszać. Że to dobry szpital, że świetni lekarze, że na pewno wszystko będzie dobrze.

WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

Może się wydawać, że te trzy słowa to banał, wypowiadany, kiedy nie wiadomo, co powiedzieć. Ale w tamtym momencie potrzebowałam je usłyszeć. Potrzebowałam w końcu usłyszeć od kogoś, że WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

Postanowiłam wziąć się w garść, a żeby czymś zająć myśli, przystąpiłam do rozkręcania laktacji. Co 3 godziny odciągałam pokarm, w dzień i w nocy. Przynajmniej to mogłam dla Bartka zrobić.

Dopiero po 5-6 dniach nastąpiła poprawa. Weszliśmy z mężem na oddział, zaglądamy przez drzwi, nie ma Bartka. W pierwszym momencie wystraszyłam się, że coś jest nie tak. Dopiero kiedy weszliśmy na salę, zobaczyliśmy niemowlę bez kabelków, bez maski, uśmiechające się przez sen.

Nie poznaliśmy własnego dziecka. Wczytywaliśmy się w tabliczkę przy inkubatorze, żeby upewnić się, że to faktycznie jest Bartek. Tak, to ON. Nie zapomnę tego widoku do końca życia.

Bartek wyszedł ze szpitala po 10 dniach. Rośnie jak na drożdżach - ma 3 tygodnie i już waży 4700 g. Wszystko jest dobrze.
Czytaj dalej ›

11 komentarze:

Subskrybuj: Posty (Atom)