Czy to już? Objawy zbliżającego się porodu

15:26 Gosia Komentarzy: 2

Ciąża trwa niby dziewięć miesięcy, ale można odnieść wrażenie, że ten ostatni, dziewiąty, miesiąc ciągnie się przez co najmniej rok... Dzień za dniem, tydzień za tygodniem. Przyglądasz się swojemu brzuchowi, wsłuchujesz w organizm, starając się dostrzec jakiekolwiek znaki, które wskazywałyby, że TO już niedługo. Jakie to mogą być sygnały?

Opadnięcie brzucha. To był pierwszy, dość niepokojący, objaw zbliżającego się porodu. Brzuch może opaść już na 3-4 tygodnie przed porodem (choć opaść może dopiero kilka dni przed). Dlaczego niepokojący? W ciąży z Bartkiem obniżenie brzucha zauważyłam już ok. 32/33 tygodnia ciąży. Szybko więc policzyłam, że oznaczałoby to poród ok. 36/37 tygodnia. Przyznam, że mnie to porządnie zestresowało. Jak się okazało, nie pomyliłam się w obliczeniach, bo poród rozpoczął się 36+5 tc.

Biegunka. W ciąży z Lenką oczyszczanie organizmu rozpoczęło się zaledwie 2-3 dni przed porodem. Tym razem toaletę zaczęłam częściej odwiedzać 2 tygodnie przed porodem. Nie wiedząc, że nastąpi on przedwcześnie, zastanawiałam się, czy to dopadł mnie wirus czy inne diabelstwo. Podskórnie jednak czułam, że to jest to słynne oczyszczanie przed godziną zero. Po tygodniu takich jelitowych akcji pojechałam na izbę przyjęć na Ujastku, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku z dzieckiem. Położna stwierdziła, że wszystko dobrze, a szyjka jest skrócona do 2 cm. Choć mówiła, że na tym etapie ciąży to normalna długość, ja już wiedziałam, że coś się szykuje. Poród rozpoczął się niecały tydzień później.

Uczucie ucisku na okolice łona. Bartek był położony niżej niż Lenka. Na kilka dni przed porodem wyraźnie czułam, jak jego główka napiera ku dołowi. Idąc na ostatnie kontrolne badania krwi, miałam wrażenie, że nie dotrę na miejsce. Czułam, jakby mi zaraz "wszystko" miało wylecieć dołem. Poród zaczął się 4 dni później.

Wypadnięcie czopa śluzowego. Na około 2 tygodnie przed porodem zaczęłam dostrzegać na wkładce żółtawą wydzielinę. Nie przejęłam się jednak zbytnio, uspokajała mnie również ginekolog, twierdząc, że pod koniec ciąży wydzielina może się zmieniać i być bardziej obfita. Jednak na ostatniej wizycie kontrolnej, kiedy zapytałam o czop, odpowiedziała, że już go nie ma. Wtedy zorientowałam się, że ta wydzielina to był jednak powoli odchodzący czop śluzowy. Poród zaczął się tego samego dnia, w którym odbyła się wizyta.

Odejście wód płodowych. Jakiś czas temu ze zdziwieniem przeczytałam informację, że zdecydowana większość porodów rozpoczyna się od akcji skurczowej i dopiero później odchodzą wody płodowe. U mnie w obu ciążach było na odwrót - najpierw odejście wód, potem dopiero skurcze. 36+5 tc ok. godziny 21.30 usłyszałam ciche "pyknięcie" w okolicy podbrzusza. To pękł pęcherz płodowy. Godzinę później odeszły mi wody płodowe. Urodziłam w nocy o godzinie 2.00.

Ekologia na pupie, czyli pieluszki Muumi Baby

17:18 Gosia Komentarzy: 3

Ujastek: wrażenia po porodzie numer dwa

14:42 Gosia Komentarzy: 2

Szpitalne drzwi przekroczyłam ok. godziny 23. Po, na szczęście dość krótkim, oczekiwaniu na izbie przyjęć, wstępnym wywiadzie medycznym i miłej pogawędce z lekarką, zostałam przeprowadzona do sali przedporodowej. Przyznam szczerze, że trochę obawiałam się, na jaką trafię położną. Przy pierwszym porodzie towarzysząca mi położna miała dość obojętne i chłodne podejście. Tym razem trafiłam o wiele lepiej.

Bartek: 2. miesiąc

11:25 Gosia Komentarzy: 1

Ten oto uśmiechnięty kawaler ze zdjęcia to już dwumiesięczny Bartek. Od kiedy odkrył w swoim oprogramowaniu funkcję uśmiechów, obdarza nimi wszystkich domowników. W szczególności upodobał sobie Lenkę. Wystarczy, że usłyszy jej głos i już się buźka śmieje.

Te uśmiechy trochę osłodziły 2. miesiąc życia, bo do łatwych to on nie należał. Przez ok. 2 tygodnie dokuczał brzuszek. Nie jakoś dramatycznie, ale jednak pojawiły się wzdęcia, Bartek stał się płaczliwy. Mąż po znajomości zakupił arsenał kropli Sab Simplex, których użycie ostatecznie okazało się niepotrzebne. Wystarczyła zmiana mleka na inne (nazwy wymieniać nie będę, aby reklamy nie robić). I nagle problem zniknął. Problem, w sensie wzdęcia, całodzienne rozdrażnienie, wybudzanie z drzemek.

Wciąż jednak wieczorami rozlegały się wrzaskliwe koncerty. Rozpoczynały się po kąpieli ok. 19 i trwały do ok. 21. Nie był to typowy płacz z bólu, z góry więc wykluczyłam opcję, że przyczyną złego humoru jest słynna kolka. Był to raczej wrzask ze zmęczenia (przebodźcowania - lubię to słowo). Próbowałam różnych sposobów wyciszania - a to całkowita ciemność, a to całkowita cisza albo przeciwnie - szum suszarki. Z różnym skutkiem. Najbardziej pomocna okazała się... zmiana pory kąpieli. Zaczęłam urządzać ją wcześniej, ok. 18. Około godz. 19 Bartek lubi się chwilę zdrzemnąć, więc wyszło na to, że to my rozdrażnialiśmy go, fundując mu wtedy zanurzenie w wodzie. Czasem najtrudniej wpaść na najłatwiejsze rozwiązania.

Noce są całkiem znośne. Budzi się dwukrotnie: pierwszy raz ok. 23-24, drugi raz ok. 3-4. Choć noc nocy nierówna. Czasem śpi twardo i spokojnie, a czasem co chwilę fika kończynami i domaga się pogłaskania.

Uwielbia spędzać czas na zewnątrz. W wózku postawionym w ogrodzie potrafi przespać 3 godziny. Jest więc szansa na spokojne spacery. Spacery z Lenką to od początku był koszmar, serio. Spała co najwyżej godzinę, a jak tylko się obudziła - zaczynał się wrzask. Spacery nieraz wyglądały więc tak, że pchałam pusty wózek, a rozdartą Lenkę niosłam na rękach. Wracałam wykończona. Patrząc na obecne zachowanie Bartka, jest nadzieja, że w końcu będę mogła zaznać czegoś takiego jak normalne, niespieszne spacery.

Na koniec dodam, że Bartek to chłop jak dąb. Waży już prawie 7 kg! Lenka ważyła tyle mając ok. 4-5 miesięcy.

Bartek: 1. miesiąc

14:46 Gosia Komentarzy: 10

List, którego treść mrozi krew w żyłach

13:50 Gosia Komentarzy: 8

widoczne, dlatego konieczna jest ponowna analiza krwi dziecka."

Trudne początki nowej drogi... i szczęśliwe zakończenie

12:01 Gosia Komentarzy: 11

Wchodzę na salę patologii noworodka. Inkubatory, kabelki, migające światełka. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy, żołądek ściśnięty. Szukam Bartka. Jest. Leży w samej pieluszce, do jednej stópki podpięty jeden kabel, do rączki drugi, w ustach sonda, do noska włożone rurki od maszyny wspomagającej oddychanie.

Taki mały, bezbronny, nieruchomy.

Niewydolność oddechowa, związana prawdopodobnie z wcześniactwem. Płuca potrzebowały po prostu więcej czasu na rozwój. Nie jest tak źle, pomyślałam. Trochę go wzmocnią, płuca dojdą do siebie i wyjdziemy do domu.

Następnego dnia nigdy nie zapomnę.

Okazuje się, że Bartek ma zapalenie płuc. Mój Boże, myślę sobie. Przecież to nie jest banalny katarek. Zapalenie płuc. U noworodka. Nie pocieszają mnie słowa lekarzy, którzy wprost mówią, że konkretna przyczyna nie jest znana. Być może doszło do zachłyśnięcia przy porodzie, wody płodowe nagromadziły się w płucach i rozwinęły się bakterie. CRP dodatnie. Zaczynają podawać dwa antybiotyki.

Przerażają mnie powściągliwe stwierdzenia lekarzy: "RACZEJ proszę być dobrej myśli", "CIĘŻKO wyrokować", "na CHWILĘ OBECNĄ nie ma zagrożenia życia". W głowie pojawiają mi się czarne scenariusze, podsycane słowami, że muszą jeszcze wykluczyć odmę płucną i że Bartek musi to zapalenie przespać, żeby płuco nie pękło wysilane płaczem.

Chciałam być silna, ale czułam, że mnie to przerasta. Wpadłam do sali, weszłam do łazienki i płakałam tak, jak już dawno nie płakałam. Kiedy wyszłam, koleżanka z łóżka obok zaczęła mnie pocieszać. Że to dobry szpital, że świetni lekarze, że na pewno wszystko będzie dobrze.

WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

Może się wydawać, że te trzy słowa to banał, wypowiadany, kiedy nie wiadomo, co powiedzieć. Ale w tamtym momencie potrzebowałam je usłyszeć. Potrzebowałam w końcu usłyszeć od kogoś, że WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

Postanowiłam wziąć się w garść, a żeby czymś zająć myśli, przystąpiłam do rozkręcania laktacji. Co 3 godziny odciągałam pokarm, w dzień i w nocy. Przynajmniej to mogłam dla Bartka zrobić.

Dopiero po 5-6 dniach nastąpiła poprawa. Weszliśmy z mężem na oddział, zaglądamy przez drzwi, nie ma Bartka. W pierwszym momencie wystraszyłam się, że coś jest nie tak. Dopiero kiedy weszliśmy na salę, zobaczyliśmy niemowlę bez kabelków, bez maski, uśmiechające się przez sen.

Nie poznaliśmy własnego dziecka. Wczytywaliśmy się w tabliczkę przy inkubatorze, żeby upewnić się, że to faktycznie jest Bartek. Tak, to ON. Nie zapomnę tego widoku do końca życia.

Bartek wyszedł ze szpitala po 10 dniach. Rośnie jak na drożdżach - ma 3 tygodnie i już waży 4700 g. Wszystko jest dobrze.

Trudne początki nowej drogi

14:41 Gosia Komentarzy: 5

Przyznam szczerze, że zabieram się za napisanie tego wpisu od kilku dni. Czuję, że w głowie mam natłok myśli i emocji, które chciałabym już przelać na "papier". Z drugiej strony jednak - jak tylko zaczynam składać zdania, wracają do mnie jak obrazy wszystkie ciężkie chwile i przerywam. Może więc najłatwiej będzie, jak po prostu zacznę od początku.

Początku, czyli - załóżmy - pierwszych dni lipca. 32/33 tydzień ciąży, a ja zauważam z niepokojem, że brzuch jakby opadnięty. Myślę sobie, że kurczę chyba za wcześnie. Na szybko liczę, że zwykle od opadnięcia do porodu mijają maksymalnie 3-4 tygodnie. Wychodzi więc, że miałabym urodzić już 36/37 tc. "Nie, niemożliwe", myślę, ale gdzieś w głębi duszy zaczynam czuć lekkie podenerwowanie i codziennie przyglądam się swojemu brzuchowi.

Początek sierpnia. Dopada mnie rozwolnienie. Zastanawiam się, czy to może wina upałów, które ledwo znosiłam. Tak ganiałam do toalety od tygodnia. W niedzielę 6 sierpnia postanowiłam podjechać na IP na Ujastek, żeby sprawdzić, czy biegunka nie wpływa jakoś negatywnie na dziecko. Wszystko dobrze, ale zapada mi w pamięć zdanie wypowiedziane przez położną: "szyjka lekko skrócona". "Jak to skrócona?", pytam. "To znaczy ma 2 cm, ale to odpowiednia długość jak na ten etap ciąży". Ponownie jednak poczułam niepokój, bo przy Lence niemal do samego porodu szyjka miała prawie 4 cm. Wracamy do domu.

Od poniedziałku Lenkę dopada wirus jelitowy. Padam ze zmęczenia. Upały wciąż trwają. Mam dość.

Czwartek 10 sierpnia. Poranne cukry zawsze oscylowały u mnie w okolicach 90. Tego dnia nagle, bez żadnych zmian w diecie, rano na glukometrze widzę 78. Następnego dnia - to samo. Kołacze mi po głowie zdanie "nagły spadek cukrów jest zapowiedzią porodu". Nie, niemożliwe.

W piątek 11 sierpnia jadę na wizytę kontrolną. Ginekolog stwierdza, że główka bardzo nisko, rozwarcie na 0,5 cm, czopa śluzowego już nie ma. ALE - wg niej spokojnie pochodzę jeszcze ze 2 tygodnie (pamiętacie? IDENTYCZNIE było przy Lence - miałam pochodzić jeszcze 2 tygodnie, a poród zaczął się kilka godzin po wizycie). Wracamy do domu.

Tego samego dnia, ok. godziny 22 słyszę... lekkie "pyknięcie" w okolicach spojenia łonowego. Dostałam gęsiej skórki, bo brzmiało to, jak - tak, dokładnie - jak pęknięcie worka owodniowego. Nie chcę jednak siać paniki. Wstaję, chodzę, kaszlę. Nic nie leci. "Może mi się wydawało?". Kładę się do łóżka, zasypiam. Budzę się jednak sama po ok. 30 minutach, siadam na łóżku i czuję, jak wypływają ze mnie wody płodowe. Biegnę do łazienki, wołam do męża, że odeszły mi wody. "Co my zrobimy z Lenką?". Teściowa miała przyjechać do nas w niedzielę, brat z bratową w Tarnowie. "Boże, co my zrobimy z Lenką?". Dzwonię do rodziców do Tarnowa z pytaniem, czy mogliby na gwałt jechać TERAZ do Krakowa na Ujastek odebrać od nas Lenkę, bo ja właśnie zaczęłam RODZIĆ. Dzięki Bogu, rodzice jadą, odbierają Lenkę, a ja zmierzam z mężem na porodówkę.

Poród? Rewelacja. Jeśli w ogóle tak można powiedzieć o porodzie. Bolało, wiadomo, ale tempo było błyskawiczne. Rozwieranie niecałe 3 godziny, parcie 10 minut. A i faza rozwierania jakaś taka łatwiejsza do zniesienia niż przy Lence. Nie zdążyłam nawet wejść pod prysznic, nie zdążyłam nawet pomyśleć o znieczuleniu. Nie było nacięcia, nie było pęknięcia. Po 10 minutach na fotelu na moim brzuchu położony został Bartuś. Wszystko dobrze, 3240 g, 51 cm, 10 punktów. Ale że urodził się w 36 tygodniu (dokładnie 36+6, więc 1 dnia zabrakło do donoszenia), musi być jako wcześniak zabrany na obserwację.

I dobrze, że został zabrany.

Kładę się do łóżka na sali poporodowej. Nie czuję, że rodziłam, serio. Po ok. 2-3 godzinach przychodzi do mnie lekarka z informacją, że Bartek "został przeniesiony na patologię noworodka w stanie średnim z nasilającą się niewydolnością oddechową". Słucham, ale nie słyszę. Po policzku płynie mi łza. "Ale jak to? Że moje dziecko?". Mam wrażenie, jakby to nie dotyczyło mnie, tylko działo się gdzieś obok.

W tamtym momencie rozpoczął się najtrudniejszy tydzień w moim życiu.

CDN.

Ratunek dla zmęczonych nóg w ciąży: Mustela Maternite - żel lekkie nogi

15:21 Gosia Komentarzy: 2

Torba do szpitala: co zabrać do porodu?

16:49 Gosia Komentarzy: 2

PO PORODZIE

- 3 koszule nocne do karmienia piersią
- szlafrok
- ręcznik (czyli w sumie dwa duże ręczniki)
- pantofle
- 1 biustonosz do karmienia piersią
- 6 szt. majtek siateczkowych Hartmann
- 3 pary bawełnianych skarpetek
- 10 szt. wkładek laktacyjnych eBebe
- maść do pielęgnacji brodawek sutkowych Skarb Matki
- nakładki na brodawki Medela (nauczona doświadczeniem wolę mieć pod ręką)
- 2 paczki podpasek poporodowych Bella Mama
- 4 szt. podkładów higienicznych na łóżko Babyono
- mała suszarka do włosów
- kosmetyki (głównie w wersji mini, kupione w sklepie internetowym Rossman, do tego pełnowymiarowy płyn do higieny intymnej Lactacyd i maść na hemoroidy Procto Glyvenol)

DLA DZIECKA

- rożek
- 6 szt. pieluszek tetrowych
- kocyk
- 6 kompletów ubranek (komplet to np. pajacyk + body z krótkim rękawem albo półśpiochy + body z krótkim rękawem + kaftanik)
- pieluchy Pampers 3-6 kg
- paczka chusteczek nawilżanych Lansinoh
- maść przeciw odparzeniom Bepanthen

Do spakowania zostały jeszcze oczywiście dokumenty i wyniki badań. Rzeczy na wyjście dla mnie i dla dziecka mam zamiar zapakować do reklamówki i zostawić w domu. Na wierzchu w pogotowiu czeka też poduszka z dziurą do siedzenia, którą mąż dowiezie mi w razie potrzeby.

Jak przetrwać upały w ciąży?

15:02 Gosia Komentarzy: 3

Nowości w wyprawce: otulacz, ubranko, koszula i ponczo Medbest

13:24 Gosia Komentarzy: 1

I na koniec również przeznaczone dla malucha pierwsze ubranko. Co w nim niezwykłego? Można powiedzieć, że jest to pajacyk z długimi rękawkami, jednak nie ma nogawek, lecz praktyczne wiązanie. Nie trzeba więc mocować się z fikającymi nóżkami, wystarczy rozwiązać dół i zmienić pieluszkę. Do ubranka dołączona jest czapeczka. Otulacz i ubranko wykonane są z mięciutkiej bawełny.


Jeśli spodobał wam się któryś z produktów marki Medbest, wszystkie dostępne są na stronie http://medbestshop.eu.

Trzeci trymestr, czyli kiedy ciąża zaczyna ciążyć

13:50 Gosia Komentarzy: 9

33. tydzień ciąży, ósmy miesiąc, trzeci trymestr. To czas, kiedy ciąża zaczyna nieco (nomen omen) ciążyć. Choć póki co nie przytyłam wiele (ok. 5 kg), to czuję, jakbym nosiła przynajmniej dwa razy więcej. Najtrudniej jest mi się zwlec z łóżka o poranku. Podpieram się na łokciu, opuszczam nogi, siadam i tak siedzę kilka minut, próbując dojść do siebie. Dopiero wtedy podnoszę się i kuśtykam do łazienki.

Noce też niestety nie są dla mnie łaskawe. Nie wysypiam się kompletnie, mówiąc wprost. Dwie wizyty w toalecie to minimum. Nieraz też budzę się o 5 i nie ma już mowy o ponownym zaśnięciu. Do tego - podobnie jak w pierwszej ciąży - dopadł mnie syndrom niespokojnych nóg. Tym razem jednak dolegliwości mają nieco inny charakter. W pierwszej ciąży odczuwałam coś na kształt irytującego mrowienia. Teraz odczucie to przypomina bardziej zakwasy po zbyt dużym wysiłku. Tak czy siak - skutecznie utrudnia sen. Zakupiłam żel chłodzący do nóg z zamiarem intensywnego wieczornego masowania nóg. Na cud nie liczę, ale mam nadzieję, że przyniesie to choć niewielką ulgę.

Zauważyłam, podobnie jak mąż i mama, że brzuch się obniżył. To by wyjaśniało, dlaczego dosłownie co chwilę biegam do toalety. Zastanawiam się też, czy to trochę nie za wcześnie na opadnięcie brzucha. Jak to było u was?

Wyprawka już prawie skompletowana. W najbliższą sobotę planuję ostatnie zakupy. Najwyższa też pora na spakowanie torby. Co uświadamia mi, jak niewiele czasu już zostało. Przyznam szczerze, że nastawienie psychiczne w pierwszej ciąży było o wiele bardziej pozytywne. Na poród czekałam z podekscytowaniem i pewną niecierpliwością. Teraz dominuje strach, głównie przed bólem. Pocieszam się, że może faktycznie za drugim razem poród jest szybszy.

Gra Loteryjka - Świat od Kapitana Nauki

17:34 Gosia Komentarzy: 0

30. tydzień ciąży

14:01 Gosia Komentarzy: 0

Za mną już 3/4 ciąży. Powiem szczerze, że im bliżej terminu, tym większe podenerwowanie zaczynam odczuwać. Trochę się obawiam, kiedy i jak zacznie się akcja, czy zacznie się w terminie, czy poród trzeba będzie wywołać (z uwagi na cukrzycę ciążową). Jedna wielka niewiadoma - a ja takich niewiadomych nie lubię.

Staram się jednak o tym za dużo nie myśleć. Póki co zrobiłam porządki w szafach, przejrzałam niemowlęce rzeczy, które zostały po Lence i które mogą się przydać. Ruszyło pierwsze pranie z pościelą, rożkami, śpiworkami itd. Z praniem ciuszków pewnie jeszcze chwilkę poczekam, ale nie za długo, bo lada tydzień trzeba będzie pakować torbę do szpitala. Większość wyprawki stanowić będą właśnie rzeczy po Lence. Skompletować muszę właściwie tylko drobiazgi, takie jak smoczki do butelek, pieluszki, podkłady poporodowe, Octenisept itp. Z większych zakupów będzie tylko fotelik.

Co u mnie?

Czuję się całkiem nieźle. Obawiałam się upałów, ale - o dziwo - znoszę je całkiem dobrze. Może dlatego że po 2-3 dniach upału zwykle nadchodzi ochłodzenie, więc mogę odpocząć i wychłodzić mieszkanie. Nie mam obrzęków, nie boli mnie kręgosłup (tfu, tfu). Cukrzyca opanowana dietą. Zapewne dzięki tej diecie przytyłam jak do tej pory zaledwie 4 kg. I może dzięki temu czuję się całkiem nieźle, nie jakoś przesadnie ociężała.

Nieco gorzej wyglądają noce. Dopadła mnie chyba jakaś ciążowa bezsenność. Codziennie budzę się ok. 5 i nie mogę już ponownie zasnąć. Dodatkowo w nocy 2-3 razy wstaję do toalety. Nie mówiąc o budzeniu się przy każdej próbie przewrócenia się na drugi bok. Teoretycznie zaleca się, aby w ciąży spać na lewym boku. Tymczasem jak pośpię tak chwilę, zaczynam odczuwać dość mocne pobolewanie pod lewymi żebrami. Domyślam się, że Bartek na coś uciska. Muszę więc spać głównie na prawym boku.

Bartuś rośnie zdrowo. Waży 1,5 kg. Ma urocze pucusie i pulchne rączki.

Czym druga ciąża różni się od pierwszej - drugi trymestr

17:31 Gosia Komentarzy: 1

Jestem z lekka przerażona. Tym, w jakim tempie mija mi ta ciąża. Wiem, że się powtarzam, ale naprawdę nie wiem, kiedy ten czas zleciał. Kończę 27. tydzień, tym samym wkraczam w trzeci trymestr (trzeci!!!). W ramach podsumowania drugiego trymestru porównanie z tym samym okresem pierwszej ciąży.

Ruchy dziecka. W obu ciążach ruchy zaczęłam czuć mniej więcej w tym samym czasie, czyli ok. 18. tygodnia. Miały jednak nieco inny charakter. W przypadku Lenki było tak: nic, nic, nic, a tu nagle kopniak w okolicach pępka. Zupełnie inaczej w przypadku Bartka: nic, nic, lekkie łaskotanie, delikatne uczucie rozpychania pod prawymi żebrami, pierwsze nieśmiałe kopniaki.

Samopoczucie. W pierwszej ciąży było o wiele lepsze. W drugim trymestrze przy Lence było faktycznie tak jak opisują: przypływ energii, uczucie, że można góry przenosić. W tej ciąży ledwo żyję, serio. W ogromnej mierze na pewno jest to efekt tego, że jest już jedno dziecko, bardzo absorbujące dziecko. Kiedy wraca z przedszkola, nie ma szans na to, żeby się położyć i odpocząć. Jestem o wiele bardziej zmęczona niż w pierwszej ciąży, brakuje mi też tego słynnego przypływu energii. Standardowo natomiast kilka razy w nocy wstaję do toalety, co skutecznie utrudnia mi porządne wyspanie się.

Zdrowie. Nie mogę narzekać, bo wiem, że niektóre kobiety mają gorzej. Ale porównując obecną ciążę z pierwszą, zdrowie mam nieco gorsze. Częściej jestem przeziębiona (to akurat zasługa przedszkola), pojawiła się wspomniana cukrzyca ciążowa i niedoczynność tarczycy. Dokucza mi też ból pachwin, który w pierwszej ciąży pojawił się dużo później. Poza tym, tfu, tfu, wszystko w porządku.

Nastawienie do porodu. Coraz częściej zaczynam o tym myśleć. Muszę przyznać, że w pierwszej ciąży do porodu podchodziłam z entuzjazmem, zaciekawieniem, podekscytowaniem. Teraz dominuje lekki niepokój. Boję się bólu, boję się też, czy cukrzyca ciążowa pozwoli mi szczęśliwie dotrwać do naturalnego rozpoczęcia akcji porodowej, czy może będzie konieczność wcześniejszego wywoływania (np. z uwagi na rozmiary dziecka czy stan łożyska). Staram się jednak o tym za dużo nie myśleć.

Przybieranie na wadze. Z uwagi na fakt, że w obecnej ciąży mdłości dokuczały mi dużo dłużej niż w pierwszej, przybrałam jak do tej pory zaledwie 3,5 kg. Choć w sumie powodów do obaw nie ma, bo dziecko rośnie zdrowo, a jak tak dalej pójdzie, to będę mieć po prostu mniej do zrzucania po porodzie. W pierwszej ciąży na tym etapie miałam na plusie ok. 6 kg, więc niemal dwa razy więcej. Ostatecznie przy Lence przytyłam 11 kg. Ciekawa jestem, jaką wagę osiągnę pod koniec tej ciąży.

Cukrzyca ciążowa: pierwsze starcie

10:20 Gosia Komentarzy: 5

Powiem wprost, kiedy usłyszałam "pani Małgosiu, mamy cukrzycę ciążową", poczułam się, jakbym dostała obuchem w głowę. Dosłownie. Zamurowało mnie. Głównie dlatego że kompletnie nie spodziewałam się takiej informacji. Wyniki wydawały mi się w normie, dopiero na wizycie dowiedziałam się, że w ciąży normy są nieco inne.

Przekroczenia nie były duże. Zarówno na czczo, jak i po dwóch godzinach wynik był w normie. Jedynie po godzinie lekko przekroczony. No ale czytałam później, że cukrzycę diagnozuje się nawet wtedy, gdy tylko w jednym punkcie krzywej wynik jest ponad normę.

Siedziałam w gabinecie, ale czułam się, jakbym przeniosła się gdzieś indziej. Nie potrafiłam o niczym innym myśleć, tylko w kółko słyszałam w głowie głosik "cukrzyca, cukrzyca, cukrzyca...". Nawet podczas USG, zamiast podziwiać kształtny nosek i usteczka Bartusia, myślami byłam gdzie indziej. Otrzymałam zalecenie, aby poczytać o diecie cukrzycowej, udać się po bezpłatny glukometr i umówić do diabetologa (wizyta 6 czerwca).

Po wyjściu z gabinetu miałam ochotę się rozpłakać. Po pierwszej ciąży przywykłam do braku jakichkolwiek problemów zdrowotnych. A tu i niedoczynność z podejrzeniem Hashimoto, i nagle cukrzyca ciążowa. Wpadłam w lekkiego doła, wyobrażając sobie oczywiście scenariusze najgorsze z możliwych.

Dół pogłębił się, kiedy zaczęłam zapoznawać się z zasadami diety cukrzycowej. Ważenie każdego pokarmu, przeliczanie zamienników węglowodanowych... Miałam ochotę siąść i płakać. Zwłaszcza że ja po prostu lubię jeść. Postanowiłam jednak wziąć się w garść i poczekać z załamaniem się do momentu, aż będę mieć glukometr, rozpocznę pomiary i będę wiedziała, jak te moje cukry wyglądają.

Jak więc wyglądają?

Nie jest źle, powiedziałabym nawet, że jest dobrze. Wprawdzie pomiary wykonuję dopiero od trzech dni, ale jeszcze ani raz nie zdarzyło mi się przekroczyć normy (na czczo wynosi 90, godzinę po posiłku 140). A jem w sumie całkiem przyzwoicie - nie chodzę głodna, czuję się najedzona. Zamieniłam jasne pieczywo na żytnie, w odstawkę poszła zdecydowana większość słodkości (patrz niżej) i dania smażone, jem dużo więcej warzyw. Zamiast smażyć, piekę w piekarniku albo duszę. A przede wszystkim: jem regularnie co 2-3 godziny (pierwszy posiłek zwykle ok. 8, ostatni ok. 21). Jednym słowem: odżywiam się po prostu zdrowiej.

Na czczo pomiary wynoszą zwykle ok. 87, godzinę po posiłku ok. 100 (więc teoretycznie mogłabym jeść nawet więcej). Pomiarów dokonuję aż 6 razy dziennie: na czczo, po pierwszym śniadaniu, po drugim śniadaniu, po obiedzie, po podwieczorku i po kolacji.

Tego, czego bałam się najbardziej, to to, że będę musiała całkowicie zrezygnować z uwielbianych przeze mnie truskawek i czereśni, na które obecnie jest sezon, a które - jak to owoce - mają cukier. Na szczęście tak nie jest. Nawet po zjedzeniu niemal pół kg czereśni mój cukier po godzinie nie przekracza 100. Co ciekawe, mogę jeść również lody (ważne - nie w polewie czekoladowej, lecz zwykłe gałkowe). Po jednej gałce pomiar po godzinie wynosi poniżej 90. Trochę mnie to pocieszyło, bo obawiałam się, że wszelkie jedzeniowe przyjemności będą musiały odejść w zapomnienie. Robię więc tak, że jeśli mam ochotę na coś słodszego - po prostu testuję na sobie, jak zareaguje mój organizm. Zjadam rozsądną porcję, a następnie po godzinie kontroluję cukier.

Powoli więc oswajam się z nową sytuacją. Plus jest niewątpliwie taki, że - tak jak już pisałam - moja dieta jest po prostu zdrowsza, z korzyścią i dla mnie, i dla dziecka. Na dodatek przy takiej diecie nie powinnam za wiele przytyć, więc i mniej będzie do zrzucania po porodzie.

Póki co jest nieźle. Mam nadzieję, że tak będzie nadal.

Wszystkim słodkim mamom polecam grupę na FB - Cukrzyca ciążowa. 

Badanie moczu w ciąży. Zrób to dobrze!

16:57 Gosia Komentarzy: 1

Muszę uderzyć się w pierś. Przyznaję, że sposób pobierania próbki moczu do badania traktowałam do tej pory nieco po macoszemu. Głównie dlatego, że wyniki zawsze wychodziły idealne. Do czasu...

W ostatnią sobotę jak zwykle nasiusiałam do pojemniczka i zadowolona zaniosłam próbkę do badania. Przekonana, że i tym razem wyniki będą perfekcyjne, doznałam lekkiego szoku, gdy okazało się, że jest inaczej. A były co najwyżej przeciętne. W moczu liczne bakterie i - co wystraszyło mnie najbardziej - liczne leukocyty (przy normie do 5 było ich 70-100). Wyniki zaskoczyły mnie tym bardziej, że nie odczuwałam żadnych dolegliwości ze strony układu moczowego, absolutnie żadnych.

Wpadłam w popłoch. Jak to ja, zaczęłam naprędce przeczesywać internet w poszukiwaniu informacji, co oznaczają leukocyty w moczu (nie róbcie tego, internet w ciąży powinien być zakazany). Dowiedziałam się dość szybko, że to może być bezobjawowy bakteriomocz, który może przekształcić się w zapalenie nerek. Nie umknęła mi też informacja, że wzrasta ryzyko przedwczesnego porodu.

No to teraz wyobraźnie sobie mnie, czytającą o ryzyku przedwczesnego porodu.

Zadzwoniłam szybko do mojej ginekolog, która doradziła mi brać Urosept i ponownie wykonać badanie. To było w sobotę. W niedzielę zorganizowałam sobie intensywną kurację, na którą poza stosowaniem Uroseptu składało się picie bardzo dużej ilości wody mineralnej z cytryną. Oprócz tego popijałam też herbatę żurawinową.

W poniedziałek miałam ponownie zanieść próbkę moczu do badania. Tym razem jednak postanowiłam naprawdę przyłożyć się do sposobu jej pobrania.

Porządnie się podmyłam (wcześniej zdarzało mi się tego nie robić bezpośrednio przed pobraniem). Równie porządnie umyłam dłonie. Do pojemniczka nabrałam mocz ze środkowego strumienia (przyznam, że wcześniej nie zwracałam na to większej uwagi). Zakręciłam i schowałam do lodówki, bo do laboratorium mogłam iść za ok. 1,5 godziny.

Już wieczorem miałam wyniki.

Mocz idealny. Bez śladu bakterii i leukocytów.

Nie wierzę, że aż tak pomogła jednodniowa kuracja wodą, cytryną i Uroseptem. Bardziej skłaniam się ku temu, że główną rolę odegrał tu sposób pobrania obu próbek.

Dlatego przyszłe mamy, zwracajcie baczną uwagę na to, w jaki sposób pobieracie mocz do badania. Można sobie w ten sposób zaoszczędzić trochę nerwów.

Test obciążenia glukozą w ciąży + aktualizacja

14:33 Gosia Komentarzy: 5

Wiję gniazdo

16:10 Gosia Komentarzy: 3

Najpierw pojawiła się w głowie nieśmiała myśl, aby poukładać rzeczy w szafie. Tak tliła się przez kilka dni, spychana przez pilniejsze sprawy. Aż w końcu chęć sprzątania, układania, wyrzucania, segregowania wybuchła ze zdwojoną siłą.

Dopadł mnie syndrom wicia gniazda. Co ciekawe, w podobnym momencie, jak w pierwszej ciąży - czyli na przełomie 5. i 6. miesiąca.

Przejrzałam wszystkie niemowlęce ciuszki po Lence, odkładając te, które będą nadawać się na chłopca. Zrobiłam porządek we wszystkich możliwych szafach, dzieląc rzeczy na te, które na pewno się przydadzą, te, które być może się przydadzą i te, które są całkowicie zbędne, więc trzeba się ich pozbyć. Dopiero przy takich gruntownych porządkach okazuje się, jak mieszkanie jest zagracone i bez ilu przedmiotów można się obyć. Na półkach zrobiło się więc sporo miejsca, w sam raz na rzeczy nowego członka rodziny.

W pierwszej ciąży ogarnęła mnie niemożliwa do przegonienia chęć wymiany dywanów w mieszkaniu. Tym razem - póki co - obyło się bez takich rewolucji, ale wszystkie kąty zostały odkurzone i umyte (to nic, że do września jeszcze zdążą się porządnie zakurzyć).

I cały czas mam poczucie, że JESZCZE coś MUSZĘ posprzątać i uporządkować.

A Was kiedy dopadł syndrom wicia gniazda?

4 pomysły na prezent dla trzylatki

15:05 Gosia Komentarzy: 3

Sklepowe półki uginają się pod ciężarem zabawek dla dzieci. Klocki, lalki, misie, autka... Niby tak dużo, niby taki wybór, a kiedy przychodzi co do czego, człowiek zadaje sobie pytanie: "no dobra, ale CO JA MAM KUPIĆ?". Jeśli dziecko ma 3 lata, podrzucam kilka pomysłów na prezent.

Na półmetku ciąży

17:44 Gosia Komentarzy: 8

Dotarłam na półmetek ciąży. Teraz będzie już tylko bliżej niż dalej. W głowie mi się to nie mieści, naprawdę. Mam wrażenie, jakbym zaledwie miesiąc temu robiła test ciążowy. Jak to możliwe, że w drugiej ciąży czas tak nieubłaganie pędzi? Może dlatego że już jest jedno dziecko, które absorbuje całą uwagę i nie ma czasu na powolne i uważne kontemplowanie rosnącego brzucha.

A brzuch rośnie i rośnie. Choć wagowo przybrałam niewiele, bo zaledwie ok. 1,5 kg, to brzuszek powiększa się z każdym dniem. Już trzech lekarzy potwierdziło, że mieszka w nim chłopiec. Zakładam, że trzech lekarzy mylić się nie może, więc raczej powinna mnie ominąć taka niespodzianka jak w pierwszej ciąży. Mąż podrzucił pomysł, żeby synek miał na imię Bartuś (Bartosz, nie Bartłomiej). Spodobało mi się (a babcia na punkcie tego imienia już oszalała), więc pewnie tak zostanie.

Bartuś waży 30 dag i coraz śmielej sobie w brzuchu poczyna. Choć jego ruchy czuję o wiele słabiej niż ruchy Lenki, a wszystko przez to, że łożysko jest na przedniej ścianie, więc nieco tłumi kopniaki. Delikatne kopnięcia odczuwam więc głównie po bokach, zazwyczaj ok. 6-7 i 20-21. Wg USG połówkowego z Bartusiem jest wszystko w jak najlepszym porządku, więc oby tak dalej. Termin porodu wg USG to 3 września.

Czuję się nieźle, powiedziałabym wręcz, że naprawdę dobrze. Mdłości trzymały mnie dość długo, ale w końcu ustąpiły ok. 17. tygodnia. Mimo to apetyt nie jest jakiś oszałamiający. Jem tyle, co zawsze, specjalnych zachcianek też raczej brak. Jedyna uciążliwość, która mi obecnie dokucza, to okropna "męczliwość". Wystarczy, że zrobię kilka kroków i już serce zaczyna mi walić i sapię jak lokomotywa. Odnoszę wrażenie, że w pierwszej ciąży i sił, i energii miałam dużo więcej.

A to mój brzuszek. Zdjęcie jest z 18. tygodnia, więc od tego czasu już mu troszkę przybyło.

Świetna gra dla przedszkolaka: 'Memory na 3 sposoby' od Kapitana Nauki

13:01 Gosia Komentarzy: 0

Zimno, ponuro. Dziecko stoi z nosem wlepionym w szybę. Po chwili odchodzi od okna i zaczyna się kręcić po pokoju, zajmując się 5 minut jedną zabawką, 5 minut drugą, aż w końcu dostrzega ciebie. Już wiesz, co zaraz nastąpi - marudzenie. Jedynym sposobem, aby temu zapobiec, jest wymyślenie zabawy, która przegoni nudę. Co to może być?

Podsuwam wam doskonały pomysł: gra "Memory na 3 sposoby" od Kapitana Nauki. Dostępna jest w kilku wariantach tematycznych, do mnie akurat trafiła wersja "Zwierzaki". Jeśli jeszcze nie mieliście styczności z Kapitanem Nauką, warto wiedzieć, że jest to edukacyjna seria obejmująca różnego rodzaju gry i karty, która łączy wspomnianą naukę z zabawą. W zależności od wybranego zestawu dziecko uczy się nazw otaczających go przedmiotów, zwierząt, przyswaja angielskie słówka czy zasady ortografii, ćwiczy spostrzegawczość i umiejętność logicznego myślenia. Powiem wprost, ja Kapitana Naukę uwielbiam. Mamy już kilka różnych kart, gier i łamigłówek, które Lenka naprawdę bardzo lubi.

Tym razem jednak skupmy się na "Memory...". Kapitan Nauka podbił moje serce m.in. za sprawą jedynej w swoim rodzaju szaty graficznej. Jest oryginalna i zabawna, nie inaczej jest w przypadku 20 kart składających się na grę "Memory...". Ogromnym plusem jest jakość wykonania kart. Są naprawdę solidne i wytrzymałe, co nabiera szczególnego znaczenia w przypadku małego dziecka, które - powiedzmy sobie szczerze - nie zawsze przykłada wagę do dbania o zabawki.

Teraz kilka słów o samej grze. Chyba każdy wie, na czym polega zabawa typu memory. Kapitan Nauka oferuje trzy warianty rozgrywki, w zależności od wieku najmłodszego gracza. Pierwsza najprostsza wersja dla dzieci 2+ ćwiczy przede wszystkim pamięć. Zadaniem malucha jest więc zapamiętanie, gdzie leży drugi element z pary. Oczywiście, nie ma potrzeby rozkładania wszystkich kart. Im dziecko młodsze, tym mniej kart z zestawu można wykorzystać. Druga wersja dla dzieci 4+ ma na celu rozwijanie spostrzegawczości. Mały gracz ma więc dodatkowo wskazać, jakimi szczegółami różnią się tworzące parę ilustracje. Trzecia wersja dla dzieci 6+ dodatkowo ćwiczy refleks - wygrywa ten, kto jako pierwszy wskaże wszystkie trzy różnice.

Wg mnie gra "Memory na 3 sposoby" jest naprawdę świetną propozycją dla całej rodziny. Doskonała rozrywka, mnóstwo śmiechu, a przy tym połączenie przyjemnego z pożytecznym - dziecko uczy się bądź utrwala nazwy zwierząt. Polecam!

Całą ofertę Kapitana Nauki można zobaczyć na stronie www.kapitannauka.pl.