Rok w zawieszeniu

18:05 Gosia Komentarzy: 19

U nas leci 3 rok. Najpierw błądzenia, starań, potem wymysłów lekarzy. Pojechaliśmy do kliniki, tam wszystko pięknie, drożność ok i miał być bobo. Minął rok. Były monitorowania owu.. Ale jakieś nieudolne.. lekarka tylko kasę brała. W końcu gdy po raz kolejny zawitaliśmy znowu do kliniki, a tam babka na dzień dobry twierdzi że jest polip i czeka mnie zabieg. 3 innych lekarzy tego nie potwierdziło. Ale w międzyczasie wyszło podwyższone tsh i problemy z glukozą, mam (prawie) insulinooporność, dostałam metforminę i staramy się..owu się pojawiły i okres jak w zegarku.. latka lecą, dziecka brak.. pozdrawiam i łączę się!

Pierwsza ciąża to u mnie przypadek :) szczęśliwy! choć totalnie nieplanowany.
Teraz chcę zajść w drugą, a nie mogę ze względu na RZS :(

Z synkiem to była wpadka... planowaliśmy ciąże 2-3 miesiące później... to była ciąża idealna, bez powikłań, książkowa. Teraz staramy się o drugie i też mam za sobą drugą stratę dziecka. Niby wszystkie wyniki genialne, a ciąża obumarła.... W końcu zlecili mi specjalistyczne badania genetyczne. Okazuje się, że moje pierwsze dziecko to mały cud. Mam genetyczną wadę układu immunologicznego i moje ciało zwalcza każde ciało obce i w tym wypadku myśli tak o dziecku. Rokowania są dobre, bo zdiagnozowaną wadę wspiera się heparyną i innymi cudami i są duże szanse na powodzenie. Ale niestety to, że za pierwszym razem było tak pięknie i łatwo nie jest gwarancją na drugą ciąże... życie bywa przewrotne.

Przykro mi, że tak się to u Was potoczyło i trzymam kciuki, żeby w końcu się udało. My też mamy swoje plany i czasem się tak zastanawiam czy nie lepiej nie planować i iść na żywioł... Ale wiadomo, że z tyłu głowy jest jakiś głos rozsądku.

Strasznie mi przykro, że wciąż nic. Pamiętam Twój pierwszy post z tym całym rozplanowaniem i pomyślałam o sobie bo też sobie co do miesiąca rozplanowałam wszystko. U mnie się udało i Grześ w styczniu będzie miał rodzeństwo. Znajomi starali się kilka lat i kiedy już odpuścili i ciśnienie opadło okazało się, że jest w ciąży, była do tego stopnia zdziwiona, że nie rozpoznała objawów no bo przecież przyzwyczajona, że sie nie udaje to nie pomyślała, że JEDNAK. Trzymam kciuki!

Trudno jest nie przywiązać się do planu posiadania dziecka. Tylko te hormony... Raz w życiu przechodziłam kurację hormonalną w ramach antykoncepcji akurat, straciłam prace przez dziwne wahania nastrojów, zrobiłam się nieokrzesana. Organizm się zmienia, czasem już na stałe. Skoda mi trochę tego czasu. Dziecko jeśli ma przyjść przyjdzie w swoim momencie. Z nerwów robią się straszne choroby. Może zamiast rodzeństwa lepsze będzie macierzyństwo oraz wiązek jako pierwszy plan?

Małgosiu strasznie mi przykro, trzymam kciuki, żeby wszystko potoczyło się tak, jakbyś tego chciała. My staraliśmy się o dziecko długo. Wszystko miałam zaplanowane. Badania były w normie, a jednak się nie udawało. W ruch poszły testy owulacyjne, mierzenie temperatury, nawet monitoring owulacji. I nic. Płakałam za każdym razem, gdy dowiadywałam się, że kolejna koleżanka zaszła w ciążę. Żyłam od owulacji do owulacji. Jeden miesiąc sobie odpuściłam - natłok pracy, kilka dużych imprez rodzinnych, cały czas byliśmy w drodze. Miesiąc później już wiedziałam, że będziemy mieli dziecko. Wiem, że sytuacja jest inna. Zmierzam do tego, że czasami lepiej nic nie planować (chociaż... już po cichu zastanawiam się, kiedy postarać się o rodzeństwo dla synka...). Wierzę, że Wam się uda, że to marzenie się spełni. Pozdrawiam serdecznie!

Współczuję, ale wierzę, że ciąża udana to kwestia czasu. Ja o pierwsze dziecko starałam się 1,5 roku, w między czasie doświadczając 3 poronień.Udało się, jest córka, choć ciąża okupiona płaczem i niepewnością. Teraz kolejna ciąża, do której zajścia podchodziliśmy ostrożnie, myśleliśmy, że będzie tak samo trudno jak za pierwszym razem, jeśli chodzi o zajście a potem o utrzymanie. A tu niespodzianka na plus, zajście przy pierwszym razie, ciąża bezproblemowa. U bądź tu mądra, coś planuj, przewiduj. Planować trzeba, ale nie zawsze idzie zgodnie z naszymi planami, czy to pozytywnymi czy negatywnymi. Ja przekonałam się o tym nieraz. Życie dało mi w kość w innych sprawach i wiem, że jednak zawsze po drodze, nie wszystko musi się udawać, tak nie będzie. A lepiej byłoby myśleć non stop pozytywnie.
Trzymam kciuki i wierzę, że ten plan, prędzej czy później się zrealizuje.
Ps. Ja terminów żadnych ciąż nie mogłam zaplanować i mam dzieci z końca roku, trochę żałuje, że choć jedno jakoś na wiosnę nie przyszło na świat. Ale nie było mi dane tego zaplanować.

Trzymam kciuki! My siè staraliśmy prawie 3 lata, niby wszystko ok, wyniki w normie, tarczyca ciut za wysoko na starająca się ale żaden lekarz nie widzial w tym problemu, wyniki meża nienajlepsze ale wg niektorych lekarzy też wystarczające.. okres zawsze z zegarkiem w ręku, owulacja byla a dziecka brak i brak.. ostatnie badanie - HSG i tez wszysko w porządku, jajowody drożne.. juz sama nie wiedziałam co jest w takim razie grane. Pierwszy cykl po hsg jak zwykle, w drugim pojechalismy na 3 dni do Budapesztu, nawet się specjalnie nie staraliśmy a jak się okazalo wrocilismy z pamiątką :) zostaly jeszcze 3 miesiàce do końca ciązy, dla mnie to wciąź jest niepojęte.. po tylu latach starań.. dlatego nie trać nadzieji, wiem że czasem cięzko bo jednak sama przez to przechodziłam, mam znajome z forum, ktore dalej przechodzą, ale zawsze trzeba mieć nadzieję :*

też miałam plan... z pierwszym mężem, po pierwszej córce nie wyobrażałam sobie drugiej ciąży. Skończyło się rozwodem a następnie poznaniem fantastycznego faceta o licznym rodzeństwie. Wiedziałam, że chciałby zostać ojcem. Nie zastanawialiśmy się długo. Pierwsza córa urodziła się w maju, więc drugą też chciałam na wiosnę. Na maj się nie udało, więc cieszyliśmy się z czerwca. Urodziła się córka (na zasadzie - drugi miesiąc prób, więc sprawdźmy, czy w ogóle damy radę). kilka lat później postanowiłam, że chcę przejść przez to jeszcze raz, dla syna... i wiesz, udało się, prawie. Mam rodzić teraz w marcu, chłopca... już ma imię wybrane... ale też dostałam pstryczka w nos za te wszystkie planowania i ustalania... Nasz syn ma już teraz stwierdzoną wadę serca. Tuż po porodzie czeka go operacja przełożenia głównych pni tętniczych... trwa 8 miesiąc, a ja cały czas boję się, że coś pójdzie nie tak, że go stracimy, że nie znajdę w sobie tyle siły, by to przetrwać.... :( Nie warto planować, nawet nie wolno...

Współczuję nerwów... Trzymam kciuki i wierzę, że wszystko będzie dobrze. Daj znać, jak już synek się urodzi - tu bądź na maila matkaporazpierwszy@gmail.com. Bądź dobrej myśli, choć wiem, że czasem to trudne :*