Rok macierzyństwa

10:30 Gosia Komentarzy: 23

W głowie mi się nie mieści. No dosłownie, jakkolwiek bym nie upychała, i tak mi się nie mieści. To, że Lenka jest już z nami okrąglutki rok. ROK!

Pamiętam niemal każdą minutę z nocy 15/16 kwietnia 2014 roku. Jak Lenka postanowiła zrobić psikusa i zaczęła wybierać się na świat na dwie godziny po tym, jak moja ginekolog stwierdziła, że na pewno posiedzi w brzuchu jeszcze ze dwa tygodnie. A ja czułam, podobnie jak mąż, że to nie będą dwa tygodnie. Że Lenka urodzi się jeszcze przed Wielkanocą (w Wielki Piątek wyszłyśmy ze szpitala). A najwyraźniej pamiętam, jak golutka została położona na moim brzuchu, wydając z siebie leciutkie kwilenie. W tym momencie zmieniło się całe moje życie.

Później bywało różnie. Kłopoty z karmieniem, poczucie frustracji, wybuchy płaczu, chęć spakowania się i ucieczki, byle daleko od nowej sytuacji, która momentami mnie przytłaczała.

Teraz wiem, że tak po prostu wygląda macierzyństwo.

Są chwile lepsze i gorsze. Gorsze, gdy ząbkowanie zbiega się z katarkiem i Lenka donośnym wrzaskiem i ciągnięciem mnie za bluzkę nieustannie domaga się noszenia. Lepsze, gdy za chwilę nastrój się jej poprawia, przybiega do mnie z uśmiechem i na moje słowa "moja, moja" przytula swoje czoło do mojego. Gorsze, gdy ja jestem zawalona pracą, a Lenka widząc, że biorę do ręki laptopa, wybucha płaczem. Lepsze, gdy budzi się w nocy, siada, rozgląda się, żeby zlokalizować mnie na łóżku, po czym pędzi w moim kierunku, i z impetem wtula się pod moją pachę.

Bywam zmęczona. Czasem marzę o świętym spokoju. Ale gdy już ten święty spokój mam, jak wieczorem Lenka już smacznie śpi, zaczynam za nią tęsknić. Tak fizycznie tęsknić. Czuję w okolicy serca to charakterystyczne uczucie, które uświadamia mi, jak bardzo ją kocham.

To był niezwykły rok.