Porządki w głowie i duszy

20:45 Gosia Komentarzy: 12

Dopada mnie znienacka, bez wyraźnej przyczyny. Przemożna potrzeba uporządkowania życiowej przestrzeni. Nie jest ważne, czy to wiosna czy lato, pora przedświąteczna czy noworoczna. Pewnego dnia otwieram oczy i wewnętrzny głos od rana domaga się segregowania, przeglądania, wyrzucania, układania.

Nagle zaczyna mnie drażnić książka, która leży na półce od kilku lat. Książka, którą przeczytałam, ale która mnie nie zachwyciła. I zaczynam zastanawiać się, czemu właściwie ona tu leży, skoro nie jest mi potrzebna do życia. Irytuje mnie sterta ciuchów, które co jakiś czas przerzucam z kąta w kąt, obiecując sobie, że w tym roku na pewno je założę. Drażni stos czasopism, które zbierałam nieraz latami w nadziei, że zajrzę do nich ponownie.

Nie chodzi o zwykłe posprzątanie, odgruzowanie mieszkania. Nie. Chodzi o zrobienie porządków w zakamarkach duszy i głowy, które niespodziewanie i głośno domagają się remanentu. Nie da się ich uciszyć. Z dnia na dzień wewnętrzna potrzeba nasila się. W końcu przystępuję do dzieła. Co robię?
Szafa. Nie ma litości. Jeśli nie założyłam czegoś w ciągu ostatniego roku, wrzucam na stertę rzeczy przepadłych. I choć ta czerwona bluzka tak kusząco się do mnie uśmiecha, to w głębi duszy wiem, że nie jest w moim stylu i tak będzie wisieć i wisieć, i wisieć... Ładuję do torby i oddaję potrzebującym.

Książki i czasopisma. "Sens", "Zwierciadło" i "Coaching" to trzy tytuły, które nabywam regularnie. Z szacunku do zawartej w nich wartościowej wiedzy nieraz żal mi wyrzucać. Piętrzą się więc w pokoju, łapiąc kurz i czekając na lepsze czasy. Przekładam z miejsca w miejsce, aż w końcu dochodzę do wniosku, że przecież i tak nie będę ich czytać po raz drugi. Do kosza. Po raz drugi nie czytam też książek. Zwykle w spokoju zostawiam tylko te, które wywarły na mnie największe wrażenie, a resztę oddaję/odsprzedaję/zagracam piwnicę rodzicom.

Subskrypcje. Dziennie dziesiątki niepotrzebnych maili. Jeden ze sklepu weterynaryjnego on-line, w którym zrobiłam zakupy kilka lat temu. Drugi z Bytomia, w sensie firmy odzieżowej, bo podczas kupna ślubnego garnituru nieopatrznie zapisaliśmy się na newsletter. Trzeci z pewnego portalu społecznościowego, w którym niegdyś założyłam konto, wkrótce o tym fakcie zapominając. Na co mi to wszystko? "Usuń z listy mailingowej". Klik. Zrobione.

FB. Klikam "lubię to" na stronie X. Pojawiają się propozycje. Klikam więc "lubię to" na stronie Y i Z. Pojawiają się kolejne propozycje. A potem ściana zagracona wieściami z fanpejdży, których treść tak naprawdę kompletnie mnie nie interesuje. Ostatnio więc zasiadłam przy laptopie i odgruzowałam swój profil. "Przestań obserwować", "Nie lubię", "Ukryj". Uff, od razu lepiej.

Uczucie ulgi, którego doznaję po zakończeniu wszystkich prac, jest nie do opisania. Jakbym otworzyła okno duszy, porządnie ją przewietrzając. Łatwiej się myśli i podejmuje decyzje. Nieco uważniej przyglądam się rzeczom, które pozostawiłam, a które widocznie na to pozostawienie zasługiwały. Uwielbiam ten stan.