Łóżeczkowanie, czyli jak Lenka przeniosła się do swojego łóżeczka

11:26 Gosia Komentarzy: 9

Noc z 5 na 6 sierpnia 2014 roku. Lenka po raz pierwszy zasnęła w swoim własnym łóżeczku, przesypiając noc od 20 do 6, z jedną przerwą na karmienie o 2.30. Przeprowadzkę uznaję więc za udaną.

Od pierwszych dni życia Lenka spała w łóżku ze mną. Nie wynikało to z przekonań czy z praktykowania określonej teorii wychowawczej, lecz z wygody. Noworodek budzi się w nocy często, bardzo często, więc zamiast nieustannie wstawać do łóżeczka, wolałam ją położyć OBOK (zapamiętajcie, to jest słowo kluczowe) siebie. Z góry jednak wiedziałam, że prędzej czy później zostanie oddelegowana. Przede wszystkim u nas nie wchodziło w grę spanie w trójkę: ja, mąż, dziecko. Mężowi zdarza się lunatykować i buszować po łóżku, więc powodu chyba nie muszę zbytnio tłumaczyć. Nie wyobrażałam sobie więc, że przez kilkanaście miesięcy (nie daj Boże - kilka lat!), będziemy spać osobno. A czemu akurat wczoraj podjęłam pierwszą próbę "łóżeczkowania"? Od paru dni Lenka wędruje po łóżku. Nieraz budziłam się, mając ją tuż za swoimi plecami. Zaczęłam się bać, że ją przygniotę. Postanowiłam więc spróbować i... sukces.

Jeśli planujecie postąpić podobnie, mam dwie rady. Oczywiście, trzeba pamiętać, że każde dziecko jest inne. To, co sprawdziło się u mnie, niekoniecznie musi się sprawdzić u kogoś innego.

Kształtuj przyzwyczajenia. Dziecko oczekuje tego, do czego zostało przyzwyczajone. Jeśli więc każdego wieczoru otrzymywało pokaźną dawkę noszenia i kołysania, po czym zasypiało wtulone w mamę lub tatę, nie można oczekiwać od niego, że nagle, z dnia na dzień, o tym zapomni i zadowoli się pustym łóżeczkiem. Dlatego ja od samego początku starałam się nie przyzwyczajać Lenki do tego typu praktyk. Nie zasypiałyśmy wtulone w siebie. Ja leżałam na swojej połowie łóżka, a Lenkę kładłam w rożku na drugiej połowie. W razie potrzeby głaskałam ją po główce, "szumiałam", trzymałam za rączkę. I tak przesypiałyśmy noc. Na pewno dużym ułatwieniem było to, że nie karmiłam piersią (po nakarmieniu butelką odkładałam więc Lenkę z powrotem na miejsce) oraz to, że Lenka jest spokojnym, bezkolkowym i (chwała Panu!) mało płaczliwym dzieckiem.

Bądź konsekwentna. Kiedy ułożyłam Lenkę do łóżeczka, zaczęła marudzić. Myśląc, że oto nadchodzi porażka, przeniosłam ją z powrotem do siebie. Naszła mnie jednak refleksja, że kiedyś w końcu musi to nastąpić. Znowu więc wsadziłam do łóżeczka, podałam smoczka, zaczęłam "szumieć" i głaskać po główce. Po ok. 15 minutach zasnęła. Bez płaczu, bez protestów (swoją drogą pozostawianie dziecka do wypłakania uważam za barbarzyństwo). Bycie konsekwentnym (nie mylić z byciem surowym) to według mnie zasada numer jeden, którą należy się kierować, wychowując dziecko.

U mnie to wystarczyło. Mam nadzieję, że i wam trochę pomogłam.