Ku pokrzepieniu serc

09:45 Gosia Komentarzy: 13

Przestraszyłam się trochę, że w wyniku lektury poprzedniego wpisu niektóre czytelniczki zrezygnują z wszelkich planów prokreacyjnych. Bo wyczytały na takim jednym blogu, że początki macierzyństwa to droga przez mękę. To nieprawda. Jest ciężko, czasem bardzo. Ale po porodzie kobieta odkrywa w sobie niespotykane pokłady siły do działania. Hormony, które sprawiają, że chcemy pochlipać do poduszki, powodują też, że - jak to niektóre z Was pisały w komentarzach - uruchamia się w nas tryb robota, dla którego nic nie jest niemożliwe. Gdyby młodej mamie powiedzieć, że dla dobra dziecka musi wejść na Mount Everest, nie zapytałaby po co, ale - o której godzinie rusza wyprawa (ewentualnie dodałaby: "... i dlaczego tak wcześnie?"). U mnie na pewno byłoby o wiele łatwiej, gdyby nie nieustanna walka z nawałem i zastojami, która w najbardziej kryzysowych momentach wymagała odciągania pokarmu co dwie godziny, również w nocy, oraz całodobowego okładania się kapustą.

Ale prawdą jest też to, że każdy wysiłek wynagrodzony zostaje z nawiązką, gdy maluch zyskuje nieco większą świadomość. Głębokie spojrzenie wielkich oczek, które choć oglądają ten świat od niedawna, zdają się skrywać ogromną mądrość. Oczka, w których tańczą iskierki, gdy na krągłej buzi pojawia się szeroki uśmiech, kiedy dziecko zobaczy twoją twarz. Uśmiech, o którym wiesz, że nie jest wymuszony, lecz płynie z głębi maciupeńkiego serduszka. Serduszka, które bije dzięki TOBIE.

Dodam jeszcze, że coraz częściej pojawia się myśl, że poród był... całkiem fajny. A nawet już oznajmiłam Pe, że w przyszłym roku będziemy pracować nad rodzeństwem dla Lenki.