Syndrom wicia gniazda pełną parą

09:53 Gosia Komentarzy: 13

Takiego sprzątania jeszcze nasze mieszkanie nie widziało. Cztery 60-litrowe worki z niepotrzebnymi rzeczami powędrowały na śmietnik. Od gazet, przez stare buty, po pudła po przeróżnych sprzętach. A jakie cuda można u siebie znaleźć: trzepaczkę do dywanów, która pamięta jeszcze czasy PRL-u, boa z piór będący świadkiem mojego wieczoru panieńskiego (no, to akurat było jeszcze nie tak dawno) czy gumowy wąż, który - jak mniemam - powinien mieć zastosowanie gdzieś w łazience, ale z niewiadomych powodów znalazł się w szafie.

Po dwóch dniach intensywnego robienia porządków doszłam do wniosku, że:
- człowiek do życia i szczęścia potrzebuje mniej rzeczy, niż mu się wydaje;
- mamy wystarczająco dużo miejsca w szafach, aby ugościć nowego członka rodziny (a braku miejsca obawiałam się najbardziej);
- mężczyzna całkiem sprawnie potrafi sprzątać i to bez słowa narzekania.

Ukoronowaniem harówki był... zakup wózka. Ale o tym już w kolejnym poście.

G.

PS Mój Pe w końcu się doczekał. Czego? Kopniaczków. Od kilku dni urządzamy sobie wieczorne rodzinne seanse: Pe kładzie dłoń na moim brzuchu, a Antoś harcuje na całego. Jego ruchy można już nie tylko wyraźnie wyczuć, ale i bez większego wysiłku zobaczyć na powierzchni brzucha. Uśmiech Pe, gdy po raz pierwszy poczuł kopniaka: bezcenny widok.